Με αυτό τον όρο χαρακτηρίζεται η ψυχολογική αντίδραση των
θυμάτων που μετά από κατάσταση ομηρείας ταυτίζονται με τους θύτες, φαινόμενο
που επιστημονικά πρωτοπαρατηρήθηκε το 1973 στη Στοκχόλμη της Σουηδίας όπου δύο
ένοπλοι ληστές τράπεζας κράτησαν σε αιχμαλωσία τέσσερις ομήρους, τρεις άνδρες
και μια γυναίκα σ’ ένα σκοτεινό υπόγειο για 131 ολόκληρες ώρες – δηλαδή γύρω
στις πεντέμιση ημέρες – μέχρι να επέμβει η αστυνομία.
Το σύνδρομο αυτό
εμφανίζεται και σ’ άλλες ομάδες ανθρώπων, όταν υπάρχει σχέση θύτη-θύματος,
εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, όπως κακοποίηση γυναικών, κακοποίηση παιδιών,
θύματα αιμομιξίας, φυλακισμένοι πολέμου, μέλη σεχτών και σχέσεων που βασίζονται
στην άσκηση εξουσίας και το φόβο.
Μετά το τελευταίο
περιστατικό ξυλοδαρμού εν ενεργεία βουλευτή μπροστά ακριβώς από το ίδιο το
κοινοβούλιο μιας θεωρητικώς ευνομούμενης δημοκρατικής χώρας και υπό τα ανίκανα
προς αντίδραση βλέμματα πολιτών διαδηλωτών αλλά και αστυνομικών, το φαινόμενο
αυτό δυστυχώς –τηρουμένων των αναλογιών- ίσως να μπορούσε να αντιστοιχηθεί και με
πολιτικά χαρακτηριστικά.
Στην περίπτωση μας,
τη θέση του θύτη μπορεί κάλλιστα να την εκφράσει η κουλτούρα της πολιτικής βίας,
που κάποιοι ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης έχουν φροντίσει εδώ και
