Προφανώς και στα χρόνια της εικονικής οικονομικής
πραγματικότητας που ζούσαμε, υπήρξαν λανθασμένες ή ακόμη και εγκληματικές
συμπεριφορές τόσο από πολιτικούς όσο και
από συνδικαλιστικά στελέχη.
Αυτό όμως δεν είναι λόγος να καταργήσουμε ούτε την
δημοκρατία και την πολιτική, ούτε το συνδικάτο και τους εκπροσώπους των
εργαζομένων.
Η Χώρα μας δεν κινδυνεύει από αυτούς που υπερασπίζονται το
δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία έστω και καθ' υπερβολή κάποιες φορές.
Ο κίνδυνος βρίσκεται στην άλωση της ίδιας της πολιτικής από
τα διάφορα οικονομικά λόμπυ που κατάφεραν να επικρατήσουν σε παγκόσμιο,
ευρωπαϊκό, εθνικό ακόμη και τοπικό επίπεδο.
Παρατηρούμε τα Κράτη να μετατρέπονται από φορείς εθνικής
κυριαρχίας και κοινωνικής προστασίας, σε παραμάγαζα πολυεθνικών που όλα
πουλιούνται, αγοράζονται, έχουν κόστος, ζημιές και κέρδη.
Τα τηλεοπτικά πάνελ γέμισαν από πολιτικούς που λειτουργούν
ως μάνατζερ έχοντας πεισθεί ή (εύχομαι) παραπλανηθεί πως η υγεία, η παιδεία, η
δημόσια ασφάλεια με τη δικαιοσύνη, είναι βαρίδια που δεν αφήνουν το περιβόητο
πλεόνασμα να αναδυθεί στην επιφάνεια του ωκεανού των περίφημων
"αγορών" ώστε αυτές να ικανοποιηθούν με το θέαμα και απλά να μας
κάνουν τη χάρη να μας δώσουν και άλλα δάνεια...
Τελευταία αναχώματα στην οικονομική ισοπέδωση των πάντων,
αποδεικνύονται το λαβωμένο από την συναλλαγή με την εξουσία συνδικάτο και η
δικαιοσύνη που όμως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η εικόνα της θάμπωσε στα μάτια
των πολιτών.
