Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

"Προεδρικό Διάταγμα 180 του 1979..."


Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά τριάντα δύο ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε που η Ελληνική Πολιτεία θέσπισε το παραπάνω Προεδρικό Διάταγμα ώστε να καθορίσει τους όρους λειτουργίας των κέντρων διασκέδασης καθώς και των καταστημάτων πώλησης οινοπνευματωδών ποτών «ως π.χ. μπαρ και τα τούτοις όμοια…», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε την εποχή εκείνη το εν λόγω νομοθέτημα.
Όπως ήταν φυσικό για τις τότε συνθήκες της μεταδικτατορικής Ελλάδας, η αρμοδιότητα της χορήγησης των αδειών λειτουργίας, του ελέγχου αλλά και της επιβολής διοικητικών κυρώσεων σε βάρος των παραβατών, είχε ανατεθεί στην «Αστυνομική Αρχή».
Στο πέρασμα του χρόνου και στην προσπάθεια εκδημοκρατισμού και εκσυγχρονισμού του κράτους μας, υπήρξαν θετικές τροποποιήσεις στη νομοθεσία μεταφέροντας τις αρμοδιότητες αυτές, καθώς και την ευθύνη επιβολής διοικητικών κυρώσεων (το γνωστό σε όλους σφράγισμα του καταστήματος) στους κατά τόπους Δήμους, εξακολουθώντας όμως ο έλεγχος και η διαπίστωση των παραβάσεων να γίνεται από την οικεία «Αστυνομική Αρχή».
Σε αυτά τα τριάντα και πλέον χρόνια, παρά τα όσα προβλήματα, τίποτε πλην εξαιρέσεων δεν μπορεί να θυμίζει την Ελλάδα του τότε, με την Ελλάδα του σήμερα. Δυστυχώς, μία από αυτές, είναι ο ένστολος αστυνομικός που νόμιμα (σύμφωνα με το διάταγμα) καλείται από διάφορους πολίτες να ελέγξει τα διάφορα καταστήματα που ηχορυπαίνουν με τη λειτουργία της μουσικής τους.
Και τότε αρχίζει το θέατρο του παραλόγου.
Οι «τσιλιαδόροι» πανέτοιμοι στις θέσεις τους για να χαμηλώσει η ένταση της μουσικής προ του ελέγχου, ώστε τα αφεντικά τους αποφεύγοντας τη βεβαίωση παραβάσεων να μπορούν να συνεχίζουν, εκμεταλλευόμενοι τα παραθυράκια της νομοθεσίας, να λειτουργούν νομότυπα τα καφενεία και τις καφετέριες τους, έχοντάς τα όμως μετατρέψει κατ’ ουσία σε αμιγή μπαρ και κέντρα διασκέδασης.
Οι περίοικοι πολίτες που έχουν χάσει τον ύπνο τους, να περιμένουν στα μπαλκόνια τους για να ελέγξουν την αποτελεσματικότητα της κινητοποίησης των αστυνομικών δυνάμεων σε βάρος των «εγκληματιών» (;) καταστηματαρχών…
Οι υπόλοιποι πολίτες (κυρίως οι νέοι) που διασκεδάζουν στα καταστήματα αυτά, να πνέουν τα μένεα κατά των «οργάνων της τάξεως» που δεν τους επιτρέπουν να απολαύσουν παροχές τις οποίες έχουν πληρώσει μεν, σε όσους όμως δεν πληρούν τις ουσιώδεις προϋποθέσεις (πάντα σύμφωνα με το νόμο)  να τους τις παρέχουν.
Και κάπου στη μέση αυτού του φαύλου κύκλου, ο κατά περίπτωση «κακός» ή «αναποτελεσματικός» αστυνομικός που καλείται να ασκήσει κάποιο από τα αναχρονιστικά καθήκοντα του, ασχολούμενος κατά κόρον με ένα αντικείμενο που κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν έχει καμία σχέση με τα σημερινά εγκληματικά δεδομένα.
Όλα αυτά για ένα αδίκημα που τιμωρείται σε βαθμό πταίσματος. Έλεος κύριοι!
Ας αναλογιστούμε όλοι επιτέλους τι θέλουμε από τη σημερινή αστυνομία και ας την αφήσουμε να ασχοληθεί με το οργανωμένο έγκλημα, τα ναρκωτικά, την προστασία των ανηλίκων, την παράνομη μετανάστευση και τόσες άλλες δράσεις που θα δημιουργήσουν πραγματικές και σύγχρονες συνθήκες ασφάλειας στην Ελληνική κοινωνία.
Τέλος, ας επιτρέψουμε και στους ίδιους τους πολίτες κάθε περιοχής, μέσα από τον ενισχυμένο πλέον θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης ο οποίος είναι και ο πλησιέστερος στην άμεση δημοκρατία, να αυτοεπιλέξουν και να αυτορυθμίσουν τον τρόπο και τις συνθήκες που θέλουν να ζουν την καθημερινότητα τους, χωρίς να χρειάζεται ο καθένας τον «χωροφύλακα» του.

Γρεβενά, Αύγουστος 2011

"Πατρίκιοι και Πληβείοι..."


«Πατρίκιοι και Πληβείοι…»

Σχεδόν δεκάξι χρόνια πέρασαν από τη στιγμή που οι πρώτοι Σπουδαστές – Αστυνομικοί διέσχισαν με περηφάνια τις πύλες της αναβαθμισμένης Αστυνομικής Ακαδημίας, είτε ως Δόκιμοι Αξιωματικοί είτε ως Δόκιμοι Αστυφύλακες, για να φοιτήσουν γεμάτοι όνειρα, φιλοδοξίες και αισιοδοξία για το επάγγελμα που επέλεξαν για το μέλλον τους.
Αυτοί ήταν οι πρώτοι που έθεσαν τις βάσεις για τη δημιουργία της Σύγχρονης, Επαγγελματικής και Ανεξάρτητης Ελληνικής Αστυνομίας πετυχαίνοντας την εισαγωγή τους στις Αστυνομικές Σχολές μέσω του αδιάβλητου συστήματος των Πανελλαδικών Εξετάσεων που σε συνδυασμό με την σχεδόν ταυτόχρονη καθιέρωση του πρώτου αξιοκρατικού Κώδικα Μεταθέσεων, εκτόξευσαν την αξιοπρέπεια και την αποτελεσματικότητα του Σώματος, κερδίζοντας παράλληλα το σεβασμό της κοινωνίας.
Η πορεία των ετών δικαίωσε εκ του αποτελέσματος τις τότε επιλογές της Πολιτείας αφού οι βάσεις εισαγωγής στις εν λόγω Σχολές έφταναν και φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, αποδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο τη μετάλλαξη προς το καλύτερο της Ελληνικής Αστυνομίας, αλλά και τη θέληση και το επίπεδο αυτών που επιθυμούν να την υπηρετήσουν.
Μετά από τόσα χρόνια και παρά τη λαίλαπα των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων και ανατροπών που βιώνουμε σήμερα, θα περίμενε κανείς οι θεσμοί τουλάχιστο στους οποίους πιστέψαμε, να έχουν θωρακιστεί.
Μάταια όμως αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι συμπολίτες!
Η πανθομολογούμενα κατακριτέα πρόσφατη υπογραφή του Π.Δ. 85/2011 που κατήργησε στην ουσία των Κώδικα Μεταθέσεων μας, ήταν μόνο η αρχή.
Έκπληκτοι διαπιστώσαμε μέσω της περίφημης «Απογραφής Δημοσίων Υπαλλήλων», ότι αν και όλοι εισαχθήκαμε στις Σχολές μας με το ίδιο σύστημα εξετάσεων, φοιτήσαμε και αποφοιτήσαμε από την ίδια Ακαδημία, ασκήσαμε και ασκούμε τα ίδια προανακριτικά καθήκοντα, τελικά το κατώτερο προσωπικό μάλλον ονειροβατούσαμε και το μόνο που πετύχαμε στη ζωή μας ήταν απλά να τελειώσουμε το Λύκειο σε αντίθεση με τους συναδέλφους μας Αξιωματικούς που και με τη βούλα χαρακτηρίζονται ως απόφοιτοι Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης.
Με μια διαταγή λοιπόν, οι Αστυνομικοί διαχωριστήκαμε μια ωραία πρωία σε «Πληβείους και Πατρικίους», ενώ ο Οργανισμός μας ίσως να διατηρεί τη μοναδική πρωτοτυπία να αποτελείται μόνον από στελέχη Κατώτερης και  Ανώτατης εκπαίδευσης χωρίς να χρειάζεται για τη λειτουργία του ούτε έναν ένστολο Ανώτερης εκπαίδευσης!
Αυτή η εξέλιξη πέρα από την ηθική της διάσταση, θα μας απασχολήσει πολύ σύντομα και πολύ σοβαρά με την κατάρτιση του Μισθολογίου μας, όπου αν εφαρμοσθούν διατάξεις αντίστοιχες με όσα λέγονται και γράφονται για τους υπόλοιπους Δημοσίους Υπαλλήλους, η οικονομική διαφορά Αξιωματικών και Κατωτέρων θα είναι χαώδης!
Σε κάθε περίπτωση, έστω και αυτή την ύστατη στιγμή, οφείλουμε να αντιδράσουμε δυναμικά αγωνιζόμενοι για την αποκατάσταση της κατάφωρης αδικίας, αλλά και για την αποκάλυψη στην κοινωνία της πλήρους αλήθειας σχετικά με το επάγγελμα μας ώστε όσοι εφεξής το επιλέγουν να μη ζουν και αυτοί στον «όμορφο κόσμο» που τεχνηέντως σέρβιραν σε εμάς τόσα χρόνια.
Η εκδήλωση της αναγκαίας συνδικαλιστικής πίεσης προς την Ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας για την άμεση  διευθέτηση του ζητήματος, με πρωτεργάτη την Ομοσπονδία μας που γνωρίζει καλά τον συντεταγμένο και πολλές φορές αποτελεσματικό δρόμο του αγώνα και η συστράτευση όλων μας σε αυτόν, είναι πλέον μονόδρομος!